marleen Floris

Marleen Floris heeft zich sinds haar pensionering volledig op de kunst gestort. Een ontembare passie, die ze haar hele leven al met zich meedraagt en nu tot volle bloei komt.

 

‘Ik was een jaar of 5, 6 en won een tekenwedstrijd. De prijs was een doos kleurpotloden. Ik was de hemel te rijk: helemaal voor mij.’

 

‘Als volwassene vergat ik het tekenen. Tot op een avond mijn oudste peuter op de bank in slaap viel. Dat ontroerde mij zo, dat ik meteen een paar schetsen heb gemaakt.’

 

De pasteldoos uit de erfenis van haar moeder was enkele jaren geleden de aanleiding voor een workshop portrettekenen met pastel. Vandaar uit ging ze met een diversiteit van materialen aan de slag. Pastelkrijt op papier, Oostindische inkt op karton, olieverf op linnen, aquarel, acryl, houtskool. Altijd en overal moet er worden gecreëerd.

 

‘Wat ik op school al deed, ging door tijdens mijn werk. Collega’s van het provinciehuis herkennen het wel: ik was altijd aan het tekenen. Geen desinteresse, gewoon opperste concentratie.’ 

 

In Michiel van de Laar in Vught heeft ze nu haar Maestro gevonden. Van hem leert ze kijken: naar vormen en lijnen, naar schaduwen en naar kleur. Ook bij Michael Ryan, een van haar favoriete kunstenaars, nam ze lessen. 

 

‘Ik ben diep onder de indruk van zijn werk en vooral van zijn manier van kijken. Hij vertelde mij niet alleen te kijken, maar vooral te voelen. Notities te maken, het gevoel vast te leggen.’ 

 

‘Het voelt alsof ik nu op een splitsing sta. Alsof ik het gedetailleerde moet loslaten en niet meer realistisch moet denken, maar in emotie, in poëzie.’